"Ne zaman doğdun?"
Momo biraz düşündü ve sonra dedi ki:
"Hatırladığım kadarıyla ben hep vardım."
Bir süre sonra kentte bazı şeyler değişmeye başlar. Şehre gelen Duman Adamlar insanları zamanlarını tasarruflu kullanmaya ikna ederek onların artırdıkları zamanları çalarlar. Artık kimsenin hiçbir şeye vakti yoktur. Sadece daha çok para kazanmak, herkesten daha iyi olmak için sürekli çalışırlar. Arkadaşları ve aileleriyle vakit geçirmeyi zaman kaybı olarak görürler. Kitap, Momo'nun Duman Adamlarla mücadelesi ile devam ediyor."Momo karşısındakileri aptal insanların bile aklına parlak düşünceler getirecek şekilde dinlerdi."
"Zamandan tasarruf edeyim derken aslında başka şeylerden tasarruf ettiğinin kimse farkında değildi. Yaşamlarının gittiçe daha zavallı, daha tekdüze ve daha soğuk geçtiğini kavramak istemiyorlardı. Bu gerçeği sadece çocuklar, ta yüreklerinde hissettiler. Çünkü artık kimsenin onlara ayıracak zamanı yoktu."
"Prenses Momo'nun kocaman yuvarlak ve som gümüşten sihirli bir aynası varmış. Onu her gün, her gece dünyanın üzerinde gezmeye gönderirmiş. Ayna ülkelerin, denizlerin, kentlerin, tarlaların üzerinde uçup durduğu halde onu görenler hiç şaşırmaz, yalnızca "İşte Ay!" derlermiş.
Ayna geldiği zaman, güzel, çirkin, sıkıcı, artık önüne ne geldiyse hepsini Prensesin önünde döker, o da hoşuna gidenleri alır, gitmeyenleri dereye atıverirmiş. Hayaller de yeryüzünün akarsularında yüzerek geldikleri yere dönerlermiş hemen. İşte bu yüzden ne zaman bir suyun yüzüne baksak, onda kendi hayalimizi görürüz."
"Bazen önüne upuzun bir cadde çıkıyor. Öyle uzun ki, insan bunun sonu gelmez sanıyor. O zaman acele etmeye başlıyorsun. Gittikçe daha çok acele ediyor insan. Her önüne baktığında yolun hiç de kısalmamış olduğunu fark ediyorsun. Daha hızlı ve daha gayretli çalışıyorsun; sonunda nefesin kesilip güçsüz kalıyorsun. Ve cadde hala upuzun bir şekilde seni bekliyor.
İnsan caddenin tamamına bakıp hemen bir karara varmamalı. Her zaman adım adım ilerlemeli. Sürekli olarak bir adım sonrasını düşünmeli, bir adım, sonra derin bir nefes, sonra bir süpürge. İşte o zaman hayat zevkli olur."
"Dünyayı kendi görüşleri doğrultusunda değiştirmek isteyen ve "Kızıl" diye anılan zalim Despot Marksentius Kommunus'u bilmeyen yoktur. Ama o ne yaparsa yapsın, insanlar oldukları gibi kaldılar, değişmediler... Çılgınlık bu ya, Marksentius Kommunus'un aklına da dünyayı kendi haline bırakıp yepyeni bir dünya kurma fikri takıldı.
Dünya büyüklüğünde; evleri, ağaçları akarsuları yerli yerine konmuş ve eski dünyanın tıpkısı olacak bir küre yapılmasını emretti.
...
Önce destek yapıldı, sonra dünya büyüklüğünde kocaman bir küre. Kürenin yapımı bittiğinde eski dünyanın üstünde ne varsa taklit edildi. Elbette bunun için pek çok malzeme gerekliydi ve bunu dünyadan almaktan başka çare yoktu. Böylece bir dünya büyüdükçe diğer dünya küçüldü.
En sonunda, bitmesi için dünyadan son taş da alınınca, yeni dünya eskisinin tıpkısı oldu. Tüm insanlarda oraya taşındı. Fakat Marksentius Kommunus bütün bu uğraşlara karşılık her şeyin eskisi gibi kaldığını görünce, harmanisini başına örttü ve çekip gitti. Nereye mi? İşte bunu kimse öğrenemedi."
İki buçuk yıl sonra, 27 Eylül sabahı, Meryem büyük bir gürültüyle uyandı; bağırışlar, ıslıklar, çığlıklar, çatapatlar ve müzik. Oturma odasına koştu, Leyla'yı çoktan gelmiş, omuzlarına aldığı Azize'yle birlikte pencereden bakarken buldu. Kız döndü, gülümsedi: "Taliban burada" dedi.
"Vatanımızın adı bundan böyle Afganistan İslam Emirliği'dir. Bunlar da bizim koyduğumuz, sizin uyacağınız yasalar:
- Bütün vatandaşlar günde beş vakit namaz kılacaktır. Namaz vakti başka bir iş yaparken yakalanan, kırbaçlanacaktır.
- Bütün erkekler sakal bırakacaktır. Meşru ölçü, çenenin altında, en az bir sıkılı yumruk uzunluğundadır. Bu emre uymayanlar, kırbaçlanacaktır.
- Şarkı söylemek yasaktır. Dans etmek yasaktır. Uçurtma uçurmak yasaktır.
- Kitap yazmak, film izlemek, resim yapmak yasaktır.
- Evinizde kuş beslerseniz kırbaçlanacaksınız. Kuşlarınız öldürülecek.
- Çalarsanız eliniz bilekten kesilir. Bir daha çalarsanız, ayağınız kesilir.
- Müslüman değilseniz, Müslümanların görebileceği bir yerde dua etmeyin. Bunu yapanlar kırbaçlanacak ve hapse atılacaktır. Bir Müslüman'ı kendi dinine döndürmeye çalışan kişi, idam edilecektir.
Kadınların dikkatine:
- Evinizden dışarı çıkmayacaksınız. Dışarıya çıkarsanız yanınızda mutlaka bir erkek akrabanız bulunacak. Sokakta tek başına yakalanan kadın dövülecektir.
- Makyaj malzemesi yasaktır. Çekici, gösterişli giyisiler giymeyeceksiniz.
- Sizinle konuşulmadan konuşmayacaksınız.
- Erkeklerle göz göze gelmeyeceksiniz.
- Uluorta gülmeyeceksiniz. Gülenler kırbaçlanacaktır.
- Tırnaklarınızı boyarsanız, bir parmağınız kesilecektir.
- Kadınların çalışması, kızların okula gitmesi yasaklanmıştır.
- Zinadan suçlu bulunursanız taşlaranarak öldürüleceksniz. Dinleyin. İyi dinleyin. İtaat edin."
Doktor derin bir soluk aldı, açıkladı: hastanede narkoz yoktu.Oysa Leyla küçük bir kız çocuğuyken babasının ona söylediği sözleri umutla dinlemişti.
"ama gecikirsen bebeği kaybedebilirsin."
"Öyleyse kesin beni" dedi Leyla.
Yatakta geri devrildi, dizlerini karnına çekti.
"Kesin karnımı ve bebeğimi verin bana."
"Daha çok küçüksün, biliyorum ama bunu şimdiden anlamanı ve iyice öğrenmeni istiyorum. Evlilik bekleyebilir, eğitim beklemez. Sen çok, çok zeki bir kızsın. Gerçekten öylesin. İstediğin her şey olabilirsin, Leyla. Seni tanıyorum. Ayrıca bu savaş bittikten sonra Afganistan'ın erkekler kadar, belki daha da çok, sizlere gereksineceğini biliyorum. Çünkü bir toplumun, kadınları eğitimsiz olduğu sürece başarıya ulaşma şansı hiç yoktur, Leyla. Hiç yoktur."
O küçük Leyla ile şimdiki Leyla'ya baktığımızda, uzaktan izleyip üzüldüğümüz, acıdığımız hayatların nasıl bir anda bizim hayatımız olabileceğini, sahip olduğumuz şeylerin nasıl bir anda yok olabileceğini çok net bir şekilde görebiliriz değil mi? Bizim özgürlüklerimizi korumak için hala gücümüz var, onların ise hiç olmadı...
somewhere over the rainbow, skies are blue,and the dreams that you dare to dream, really do come true...
